امام حسن‏عسگرى (ع) فرمود: به حضرت‏على (ع) گفته شد، آيابراى حضرت‏محمّد (ص) آيه و معجزه‏اى مثل آيه و معجزه حضرت موسى (ع) بود …؟ امام در پاسخ فرمود:
 «اى‏ وَالَّذى‏ بَعَثَهُ بِالْحَقِّ نَبِيّاً ما مِنْ ايَهٍ كانَتْ لِأَحَدٍ مِنَ الْأَنْبِياءِ مِنْ لَدُنْ ادَمَ (ع) الى‏ أَنِ انْتَهى‏ الى‏ مُحَمَّدٍ (ص)، الَّا وَ قَدْ كانَ لُمحَمَّدٍ (ص) مِثْلُها أَوْ افْضَلُ مِنْها …» «4»

آرى، قسم به آنكه او را بحق، به نبوّت برانگيخت، هيچ آيه و معجزه‏اى نيست كه براى كسى‏
  امامت و ولايت، ص: 21
از انبيا از حضرت آدم تا آن حضرت، باشد مگر آنكه براى حضرت محمّد (ص) مانند آن يا بهتر و بالاتر از آن بود.
بزرگترين معجزه پيامبر، معجزه جاويدان او يعنى «قرآن مجيد» است كه در تمام زمانها و در ميان تمام جامعه‏هاى بشرى تا قيامت، حجّت و نشانه حقانيّت پيامبر اسلام است و هر گز تحريف و باطل نمى‏شود و هيچ‏گاه طراوت و روشنى خود را از دست نخواهد داد، در حالى كه معجزه ساير پيامبران چنين نبوده و طراوت و اعجاز آن مربوط به زمان و مكان خاص خود بوده است و خود آن معجزه باقى نمانده است.
حضرت رضا (ع) درباره قرآن و عظمت آن چنين فرمود: قرآن ريسمان استوار الهى و دستگيره مطمئن و روشن و شيوه كاملتر خدايى است كه بشر را به سوى بهشت مى‏برد و از آتش رها مى‏سازد. در طول زمان كهنه و فرسوده نمى‏شود و بر سر زبانها پست و فاسد نمى‏گردد؛ زيرا چنين نيست كه قرآن براى زمانى خاص قرار داده شده باشد، بلكه خدا آن را دليل و معيار حق و بر هر انسانى حجّت قرار داده است. هيچ‏گاه باطل، نه از گذشته و نه در آينده سراغ آن نمى‏آيد. اين قرآن از ناحيه فردى حكيم و در خور ستايش نازل شده است. «1»بحارالانوار ج17 ص 210