آرزو بر دو قسم است «آرزوهاى كاذب»، كه همچون سراب در بيابان زندگى ظاهر مى‏شود و تشنه‏كامان را به دنبال خود مى‏كشاند و هر لحظه تشنه‏تر مى‏سازد تا از شدت تشنگى هلاك شوند، و «آرزوهاى صادق» و مثبت و سازنده كه همچون آب حيات، گلستان وجود آدمى را سيراب و پرثمر مى‏سازد و انسان هر چه براى رسيدن به آن زحمت مى‏كشد، نشاط و معنويت بيشترى مى‏يابد.

اين همان چيزى است كه در قرآن مجيد به آن اشاره شده است: «الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِندَ رَبِّكَ ثَواباً وَخَيْرٌ أَمَلًا. (كهف: 46)؛ مال و فرزندان، زيور حيات دنيا هستند و باقيات الصالحات (ارزشهاى پايدار و شايسته) نزد پروردگارت ثوابش بهتر و اميد بخش‏تر است.»