مرحوم آیت الله حاج شیخ علی افتخاری گلپایگانی که از شاگردان آیت الله العظمی حاج شیخ محمدتقی بهجت محسوب می شد درباره نحوه برخورد این عالم ربانی با مردم و سلوک فردی شان اینگونه بیان می کند.
اهتمام آیت الله بهجت به مباحث امامت و مداومت او بر ادعیه و زیارات مأثوره، ساده زیستی و شهرت گریزی ایشان در کنار تأکید بسیار بر تعقل از ویژگی های برجسته ایشان است.
ایشان تا جایی که در توان داشت نمی خواست پاسخ رد به مراجعه کنندگان بدهند. یک روز حوالی ساعت ۵/۹ صبح به خانه شان رفتم. منزل ایشان کوچک بود و سه اتاق داشت. یکی از اتاق ها اندرونی بود و دیگری اتاقی که بخشی را به کتابخانه و بخش دیگری را به پذیرایی از مهمانان و مراجعه کنندگان اختصاص داده بودند.
من هر روز حدود نیم ساعتی خدمت ایشان می رفتم و ایشان هم روی لطف و توجهی که به من داشتند، کلید منزلشان را به من داده بودند که هر وقت بخواهم، بتوانم به آنجا بروم. آن روز دیدم که شخصی دم در ایستاده و آقا هم به خاطر گرمای تابستان با یک پیراهن نازک و عرقچین دم در آمده اند و دارند با او حرف می زنند.
جلو رفتم و سلام کردم و دیدم آن شخص دارد از دست تنگ و فشار معیشت با آقا صحبت می کند و از ایشان می خواهد دعایی را به او تعلیم بدهند تا از وضعیت مشقت بار خود خلاص شود.
آقا به ایشان فرمودند:«صبح و شب این دعا را بخوانید: اللهم اغننی بحلالک عن حرامک و بفضلک عن من سواک.» آن آقا گفت:«یادم نمی ماند. بی زحمت بنویسید و بدهید.» آقا به من فرمودند:«آقای افتخاری! بنویسید و به ایشان بدهید.» من خودم می خواستم «بطاعتک عن معصیتک» را هم بیفزایم که آقا فرمودند:«این کار را نکن.» آقا فرمودند:«بعد از آن هم صلوات بفرستید. ان شاءالله اثر دارد.»