دائم الوضو بودن به اين معنا است كه هر مؤمنى و شخصى كه قصد حركت به سوى خداى مهربان را دارد ، هميشه و دائما در حال طهارت باشد و به واسطه اين طهارت ، قلبش توجه به حضرت حق داشته باشد و براى جلوگيرى از شرّ نفس و شيطان ، دوام بر وضو را سفارش مى فرموده اند و مى گفتند : وضو به منزله لباس جنگ است .
در اينجا به دو نكته ، توجه شما خواننده محترم را جلب مى نمايم .

حكمت و فلسفه وضو و فضيلت آن
امام صادق عليه السلام فرمود :

وضو بر وضو به اين معنى كه هرگاه وضويش باطل شد ، فورا وضو بگيرد ؛ يعنى هيچگاه بدون وضو نباشد .
راز پاك شدن تمام بدن با ياد خدا ، اين است كه با ذكر خدا ، قلب انسان ، آگاه و متوجه مى شود و از غفلتى كه از ياد خدا بر او عارض شده ، تطهير مى يابد و هنگامى كه قلب يك انسان كه رئيس و عنوان مركزيّت بدن است ، پاك شود ، جميع اعضاء پاك مى شود .
چون قـلب رئيس بدن ، و تمام اعضاء در حكم كارگزاران و رعاياى او هستند ، هنگامى كه قلب توجه پيدا كند و پاك شود و به مصداق الناس على دين ملوكهم تمام وجود انسان در مسير الهى قرار گرفته و بسوى خدا توجه مى كند . به عبارت ديگر مى توان گفت قلب يك انسان اصل وجود اوست و انسان چيزى نيست مگر همان قلبش پس اگر قلب پاك شود ، انسان پاك شده .
شهيد ثانى قدّس سرّه مى فرمايد : در مورد طهارت ، انسان بايد توجه داشته باشد كه چون اعضاء ظاهرش در معرض ديد ديگران است و از طرفى هميشه با امور پست دنيوى در تماس هستند ، انسان موظف است كه آنها را بشويد و نظيف نگهدارد .
پس لازم است كه همراه با اين اعضاى ظاهرى ، قلبش را هم كه مورد توجه حق تعالى است ، تطهير كند ، زيرا كه خداى تعالى توجهى به صورت ظاهرى ما ندارد بلكه توجهش به قلوب ماست و قلب (نه قلب صنوبرى) رئيس اين اعضاء است ، و كارهايى را كه اين اعضا در جهت دور شدن از پروردگار انجام مى دهند ، به دستور او و در خدمت اوست پس قلب ، براى تطهير سزاوارتر است .
آنچه در باب وضو مقرر شده به وضوح ما را به تطهير قلب توجه مى دهد . بنابر اين كسى كه براى عبادت خداى تعالى و توجه به او و اعراض از دنيا ، وضو مى گيرد ، بايد بداند كه براى توجه به آخرت ، بايد دل از دنيا بريده ، دست از متاعش بشويد .
و به همين خاطر است كه مى بينيم دستور داده اند كه صورت و دو دست را شسته و سر و روى دو پا را مسح كنيم .
دستور شستن صورت به اين خاطر است كه توجه و روى آوردن به خدا با صورت باطنى ، بواسطه همين صورت انجام مى شود و اكثر حواس ظاهرى كه باعث و انگيزه دلبستگى به دنيا هستند در محوّطه صورتند ، پس دستور به شستن آن داده اند تا به صورتى خالى از كثافات به خدا روى آورد و بدينوسيله به مرتبه اى ترقى كند كه صورت باطنيش را نيز تطهير نمايد .
سپس دستور به شستن دستها داده ، چون اكثر برخوردهاى انسان با امور پست دنيوى به وسيله دست انجام مى شود .
و بعد دستور به مسح سر داده زيرا قوه مفكّره انسان كه قصد حركت به طرف امور دنيوى و هر امر ديگرى را ايجاد مى كند در سر قرار دارد و همين قصدها هستند كه به انسان جهت مى دهند و انسان را به هر طرف امور مورد نظر خود بر مى انگيزانند و چنانچه مربوط به امور دنيايى باشند انسان را به طرف دنيا مى رانند و از توجه به آخرت غافل مى كنند .
و در آخر دستور به مسح پاها داده ، زيرا به وسيله پاهاست كه انسان به مقاصد خود و از جمله مطالب دنيايى خود مى رسد و با آنها به طرف حوايج دنيوى حركت مى كند ، لذا سزاوار است كه اين اعضاء را در عبادت شركت دهد تا در سعادتى كه از عبادت نصيبش ‍ مى شود ، سهيم باشند .
در كتاب مصباح الشريعة : از امام صادق عليه السّلام روايت شده :