تعظيم و بزرگ داشت پدر و مادر در همه شرائع مورد اهميّت و پسنديده عقل است ، و از تعظيم و احسان به آنان آنست كه آنها را از صميم قلب بايد دوست داشت و دقائق آداب را در خدمتشان مراعات نمود و به آنها مهربانى كرد و خوشنوديشان را بدست آورد ، و بهترين دارائى خود را از آنها دريغ ننمود و در انجام اوامرشان كوشيد و آنها را بدعاى شايسته ياد كرد ، چنانچه قرآن مجيد درباره پدر و مادر مى فرمايد : وَ قَضى رَبُّكَ أَلاّ تَعبُدُوا إِلاّ إِيّاهُ وَبِالوالِدَينِ إِحساناً إِمّا يَبلُغَنَّ عِندَكَ الكِبَرَ أَحَدُهُما أَو كِلاهُما فَلا تَقُل لَهُما أُفٍّ وَلا تَنهَرهُما وَقُل لَهُما قَولاً كَريماً . يعنى حكم كرده است پروردگار تو كه جز او را نپرستى و به پدر و مادر نيكى كنى و چنانچه يكى يا هر دوى آنها پير و سالخورده شوند ، سخنى كه باعث رنجش آنها شود نگوئى و آنها را از خود نرانى و با احترام با آنها سخن بگو .