امام زمان (ع) کوفه را مقر خلافت جدش امیر المومنین (ع) بوده ،به عنوان مقر خلافت خود انتخاب خواهد کرد .کوفه در آن زمان به قدری بزرگ می شود که خانه های آن به نهر کربلا-که اکنون نزدیک به صد کیلومتر فاصله دارد -متصل می شود .

در آن دوران چون مسجد کوفه ظرفیت آن جمعیت عظیم را ندارد ،توسعه می یابد یا مسجد دیگری بنا می شود که هزار در خواهد داشت .زمین کوفه در آن زمان آن قدر گران می شود که معادل یک وجب زمین کوفه ،طلا می دهند .

بحارالانوار ،ج52،ص 318 و ص33 ٍ324.326/11.

حَسِّنوُا أخلاقَكُم وأَلطِفُوا جِيرانَكُم وأَكرِمُوا نِسائَكم، تَدخُلُوا الجَنَّةَ بِغَيرِ حِسابٍ.

 اخلاقتان را نيكو كنيد و با همسايگان خود مهربان باشيد و زنانتان را گرامى بداريد تا بدون‏ حساب وارد بهشت شويد.

وسائل الشيعة - ج 1 - ص 301

آن شب که نماز جماعت که پایان یافت ، رسول خدا(ص) رو به علی (ع) کرد و فرمود ” علی جان ! امشب به میهمانی تو می آیم “

حضرت علی (ع) شرم کرد که بگوید در خانه چیزی نداریم که از شما پذیرایی کنم .تنها در پاسخ پیامبر (ص) عرض کرد “ای رسول خدا !آمدن شما به خانه ما موجب ارجمندی و بزرگواری ماست “

سپس برخاست ،به خانه آمد ،به فاطمه زهرا(س) گفت “ای پاره تن رسول !امشب پیامبر خدا (ص) به خانه ما می آید و در خانه چیزی نیست “

هنوز علی (ع) در این سخن بود که رسول اکرم (ص) تشریف آوردند .فاطمه اطهر (س)برخاست و به اتاقی دیگر رفت و دو رکعت نماز گزارد .در رکعت اول ،سوره “فاتحه الکتاب” -حمد- و سوره “الم سجده ” را خواند و در رکعت دوم “فاتحه ” و سوره انعام را قرائت کرد . چون سلام نماز را گفت ، صورت مبارکش را بر زمین نهاد و عرض کرد :” پروردگارا ! به حق محمد و آل محمد (ص) برای ما طعامی بفرست تا تناول کنیم و تو را بیشتر شکرگزار باشیم “

زهرای مرضیه (س) چون سر از زمین برداشت ، بوی طعام به مشامش رسید ،نگاه کرد ، دید ظرف بزرگی پر از غذا نزد او حاضر شده است ،غذایی پر از گوشت که خدای مهربان از بهشت فرستاده بود و فاطمه زهرا(س) تاکنون مانند آن را ندیده بود ،حضرت آن را برداشت ،خدمت میهمان عزیزش برده ،بر زمین گذاشت .

آن گاه رسول خدا (ص) ،علی مرتضی (ع) ، فاطمه زهرا (س) و حسن و حسین (ع) که سلام و درود خداوند بر آنان باد - گرد هم آمدند و آن طعام بهشتی را تناول کردند .

منهج الصادقین ،ج 2، ص 119-120

• پيامبر اکرم (صلی الله عليه و آله):

ما مِن رَجُلٍ يَغرِسُ غَرساً إلاّ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الأجرِ قَدرَ ما يَخرُجُ مِن ثَمَرِ ذلِكَ الغَرسِ.

هر كه نهالى بكارد، خداوند به مقدار ميوه‏‌اى كه از آن درخت به دست مى‏‌آيد، در نامه اعمال او پاداش مى‏‌نويسد.

حكمت نامه پيامبر اعظم(ص) - ح 10114. حكمت نامه پيامبر اعظم(ص) : ج13- ص44 - ح 10114

• امام على (سلام الله علیه): •